28 września 1939 roku w Moskwie został podpisany Traktat o granicach i przyjaźni III Rzesza-ZSRR.
W którym wytyczono granice między Niemcami, Rosją, zmieniono tam również granice Słowacji i Litwy.

Traktat zawierał trzy  tajne protokoły, jeden z nich odnosił się do kwestii polskiej i głosił, że Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu.

Stało się to podstawą do wzajemnej współpracy między służbami specjalnymi obu krajów, która przybrała na przełomie 1939 i 1940 formułę czterech wspólnych Konferencji Gestapo-NKWD.
Niemcy współpracowali z radzieckim NKWD w dziele eksterminacji narodu polskiego. Wyrazem daleko posuniętej kooperacji były wspólne konferencje Gestapo i NKWD.
Pierwsza z nich miała miejsce w Brześciu nad Bugiem 27 listopada 1939 roku. Jej tematem przewodnim były metody zwalczanie przez obu okupantów konspiracji w na terenie Polski.
Druga konferencja NKWD i Gestapo odbyła się pod koniec listopada 1939 roku w Przemyślu. Jej tematyka została poszerzona o problem wymiany jeńców polskich oraz sposoby eksterminacji polskiej ludności. Podczas tej konferencji na mocy rozkazu Stalina przekazano Hitlerowi m.in. 150 komunistów niemieckich.
20 lutego 1940 odbyła się konferencja się w Zakopanem w willach „Pan Tadeusz” oraz „Telimena” była to trzecia metodyczna konferencja NKWD i Gestapo.